Ik erger me aan iets waar ik me niet aan zou moeten ergeren. Nou, misschien is het meer de verbazing over de ergernis van veel mensen. Ergernis om de, in hun ogen, stomme reacties van klanten. Ergernis om fouten en slordigheden van collegae. Ergernis omdat klanten niet tevreden zijn terwijl jij je nog wel zo had uitgesloofd.

Ik heb het idee dat dit blog een enorm cliché gaat worden maar ik ga ‘m toch schrijven omdat clichés nou eenmaal bekend, waar en lachwekkend zijn. Ik ga nu eens niet de reflecterende coach uithangen maar gewoon boven jullie allemaal staan en een flink belerend advies geven.

Lieve, lieve, domme mensen. Ik heb tijdens een leefstijltraining iets geleerd dat erg nuttig is voor mij en voor jullie allemaal. De samenvatting luidt: “Leven in realiteit is beter dan in de illusie dat het anders zou moeten zijn.” Lees nog even een keer terug, en laat het dan eens even bezinken. En bedenk nu eens waar je je het laatst aan hebt geërgerd. Weet je het? Is het inderdaad die collega die fouten maakt? Is het die klant die jou, natuurlijk volkomen onterecht, kritiek op je product of dienst gaf? Was het de enorme klerezooi die je kinderen voor jou achterlaten? De remsporen in het toilet?

Wie het werk van Spinoza, ’s Neerlands grootste filosoof, kent, zal begrijpen dat de wereld eigenlijk precies is zoals ‘ie moet zijn. Alles is namelijk het gevolg van het vorige en alles wat wij doen heeft weer gevolgen voor het volgende. Maar omdat wij het zoogdier zijn met een iets verder ontwikkelde neocortex, denken wij te weten dat de natuur, onze natuur, eigenlijk anders en beter zou moeten zijn. Hahahahaha, wat een verwaandheid. Kijk eens naar de natuur wie er slimmer is! Dacht je dat een boom zich ergert aan die te zware appels aan z’n takken. Of een luipaard aan een te hard lopende gazelle? Een aardbei dat ‘ie in de jam komt terwijl ‘ie zich daar te goed voor voelt? En wat zou het veranderen als ze wél als mensen dachten. Precies: Ze zouden zich kapot ergeren.

Dus, om terug te komen op de genoemde ergernissen. Stel nou eens niet de eisen aan je collegae die je ook aan jezelf stelt, tenzij ze er open voor staan, en net zo goed, of zelfs beter dan jou willen worden. Leer ze hoe ze dat kunnen doen op hun eigen manier.

Die klant die jou kritiek gaf heeft andere verwachtingen van jou. En aangezien jouw organisatie haar bestaansrecht ontleent aan die klant, zul je toch beter moeten anticiperen. Stem de verwachtingen van de klant af op je product of dienst, of stel je product of dienst beter af op de verwachting van de klant. Wees dankbaar voor de feedback/kritiek en bedank hen daarvoor. Het stelt jou in staat jezelf en je organisatie te verbeteren.

De rotzooi van de kinderen is een heikel puntje. Ik realiseer me dat ik ze niet eens leer opruimen maar altijd in het vicieuze cirkeltje van ergernis blijf hangen. Misschien komt dat omdat ik een heel zorgzame moeder had (en heb) die de rotzooi altijd voor me opruimde en het mij ook nooit leerde. Vriendjes noemden me vroeger “verwend” maar ik vond het heel normaal. Al reflecterend denk ik te weten waar mijn oorzaak ligt. Nu nog een oplossing bedenken.

En erger je niet aan de remsporen van je voorganger. Zo ben jij toch niet? Poets ze even weg terwijl je die van jezelf wegpoetst. Wat jij niet wil dat jou geschiedt, dat doe je toch ook een ander niet?

Moraal van het verhaal: Mens, erger je niet. Maak van ergernis verwondering en laat het vóór je werken. Je bent verantwoordelijk voor je eigen welzijn! Toch?